We worstelen op onze zondagmorgen wat teksten door in Lucas en Mattheus en doen ons uiterste best de vinger te leggen op ‘waar discipelschap’. Hoewel opmerkingen als; ‘zoo, Jezus is wel direct zeg!’ en ‘die gasten laten serieus alles achter’, op ons lijstje van kenmerken belanden, staan we toch beteuterd te kijken als we niet de vinger kunnen leggen op wat dat hele discipelschapsgebeuren nu precies is. Als ik in de week erop zie wat mijn wijkgenoten doen valt het kwartje: Zij hebben het begrepen!
Ik loop met m’n sportvriendin richting de gymzaal. “Ik heb d’r gister ff opgezocht. Ze drinkt echt te veel joh.. Ik wil er vandaag ook nog even heen, dat helpt haar om niet meer wijn te halen”. De bewogenheid en betrokkenheid spat er vanaf. Ze kennen elkaar van de dinsdagavond; ons wekelijkse etentje. Het uitwisselen van verhalen en grappen heeft geresulteerd in zorg en openheid.
Als ik vervolgens mijn trouwe maat bel, hoor ik dat hij met dezelfde dame naar het ziekenhuis is geweest. “Je weet Jan, ik ken die doktoren daar; mij houden ze niet voor ‘t lijntje”. Vol enthousiasme vertelt hij hoe hij onze vriendin heeft kunnen bijstaan in een spannend gesprek.
Als ik even later, thuis, de pannenkoeken-bakkers ontvang ben ik stil van de kleren die meegenomen worden. Ze hebben gehoord van de beruchte garagebox van vrienden in Schiebroek en zijn niet van plan om enkel te ontvangen. Bovendien konden Nayma en Hester ook wel wat nieuws gebruiken.. Hoe gaaf is het wanneer een gezin dat aan het eind van hun geld altijd een stuk maand overhouden, op deze manier geven? Als ik vervolgens twee mannen kwijt ben blijken deze spontaan het plan gevat te hebben om werkschoenen te halen. Gewoon omdat de één het nodig heeft en de ander nog een kennis kent die ze heeft staan. “Zo helpen we elkander, toch?”
Onze schilder komt binnen zetten; “dat is geen gezicht!”. Ik word mee naar buiten gesleurd om mijn gevel grondig te bekijken. Mijn trots op mijn verfkunsten verdwijnt als sneeuw voor de zon; het zou volgens deze beste man een verschrikking zijn. Of ik komende zaterdag even thuis blijf, dan zal hij het wel even fixen.
Ik geniet van deze uitwisseling van diensten, van interesse, van betrokkenheid, zorg en kleren. En dan te bedenken dat ik me vaak genoeg heb afgevraagd of het eten op de dinsdagavond nu echt zo levensveranderend is. “Is dit nu de manier waarop we Jezus gaan leren kennen en hem bekend maken?” . “Is het werkelijk zo simpel dat het uitnodigen thuis, samen eten, verhalen met elkaar delen de sleutel is tot verandering naar Gods beeld?”
Ik ontdek dat er op zijn minst levensvernieuwende waarden vergroot worden. Geven, delen, open worden over je drankprobleem, eenzaamheid, uit je isolement stappen en de kwaliteiten van de ander versterken blijkt een natuur te zijn die de groep zich toe-eigent. Als je het mij vraagt is dit inderdaad een geweldige stap in een nieuwe identiteit die gegrond is in Jezus. Het mag duidelijk zijn dat dit laatste vaak (nog) niet beseft wordt. We bidden en hopen dat mensen ontdekken dat zo’n rijke cultuur voorbestemd is omdat God het zo bedoeld heeft. De lol zit hem in ieder geval hierin dat het blijkbaar aantrekkelijk is om op Gods manier om te gaan met elkaar. Ik ben er van overtuigd dat waar discipelschap hier begint; bouwen aan een identiteit die bol staat van koninkrijkswaarden. Amen.