Voor de koning. Of zoiets.

reflecties-over-een-weekend-met-de-4e-musketier-Reflecties over een weekend met de 4e Musketier (1)

Mijn melding op facebook dat ik het Karakterweekend van de 4e Musketier had overleefd en dat ik ‘om’ ben heeft tot nogal wat reacties geleid bij mensen die mij wat langer kennen. Dat ging ongeveer zo:

Ron met een rugzak. Right. Ron met een rugzak bij de 4e Musketier. Ron !?!? Ron Testosteron!?!? Moet-ie zijn mannelijkheid bewijzen?
Ron met een rugzak bij de 4e Musketier. En hij is om. O….M….G!!

Als je afgaat op social media is het Karakterweekend van de 4e Musketier binnen christelijk Nederland een dingetje geworden. Mensen lopen er mee weg. Mensen vinden het helemaal niks en maken het graag belachelijk. In bepaalde kringen is het behoorlijk bon ton om dat te doen. Karikaturen zijn eenvoudig gemaakt en nog eenvoudiger gepapegaaid en nageaapt. En ik vermoed dat ik daar ook wel mijn bijdrages aan heb geleverd. De 4e Musketier is natuurlijk ook een dankbaar object om grappen over te maken, zeker als je er nooit bij bent geweest en je graag aan karikaturen vasthoudt.

Ik ben zelf nogal ambivalent geweest over het fenomeen 4e Musketier. Ik heb jaren geleden Wild At Heart gelezen, nadat ik zo vaak te horen had gekregen van jonge mannen, als ik ergens had gesproken, dat ze de thematiek die ik aanroerde herkenden vanuit dat boek. Wild At Heart gaat over jongens en mannen in verschillende levensfases. De steeds terugkerende vraag is: ‘Do I have what it takes?’ Heb ik het in mij? Hoe kom ik er achter? Hoe kan ik dat testen? Een lastige thematiek voor jongens en mannen in een samenleving die steeds meer lijkt te feminiseren en waarin geloof en kerk dat ook lijken te doen. Wild At Heart is een pleidooi om te onderzoeken, het avontuur aan te gaan, te strijden voor wat echt belangrijk is, om door te zetten en je geestelijke, maar ook fysieke grenzen op te zoeken. Omdat het gegeven is met man-zijn.

Maar is de 4e Musketier de manier om deze thematiek aan de orde te stellen? In de context van een paar dagen fysiek afzien? Ik had er een dubbel gevoel over. Ik had zelf de wens wel om ooit nog eens een paar dagen iets outdoor-achtigs te doen, maar van het voorstel om dit te doen met de 4e Musketier liep ik niet bepaald warm. Het idee om in een outdoor-setting nogal evangelisch gefocust op mijn man-zijn bezig te zijn riep bij mij associaties op van fysieke inspanning begeleid door mensen die ondertussen allerlei bemoedigend bedoelde Bijbelteksten naar mij schreeuwen. In de voorbereiding heb ik het ook meerdere malen geroepen: ‘Ieder die mij een Bijbeltekst toeroept terwijl ik aan het afzien ben, die kan een rechtse directe krijgen. En als ik daar de kracht niet meer voor heb, een Bijbeltekst terug: Ga weg achter mij, satan!’

ronski-musketierOndanks deze weerzin – al dan niet op realiteit gebaseerd – ben ik meegegaan. De reden was eenvoudig: er zouden veertig mannen uit onze kerk meegaan. Ik werd voortdurend gevraagd of ik ook meeging. Ik had heel veel argumenten om niet mee te gaan, m.n. omdat het in een tijd zou gebeuren dat ik toch al relatief vaak van huis zou zijn. Het idee om een ‘betere man’ te moeten worden door weer een paar dagen te ontsnappen uit mijn vader- en echtgenootrol stond me gewoon tegen. Ik vroeg het ook gewoon thuis: ‘Vind je dat ik het nodig heb om mijn man-zijn te onderzoeken?’ en vrouwlief reageerde met een resoluut ‘Nee’. Tegelijkertijd zag ik ook wel in – en mijn vrouw ook – dat als er veertig mannen uit Crossroads Rotterdam mee zouden doen, dat er ‘iets’ zou gaan gebeuren, en dat het goed is om daar bij te zijn. Mannen die ik ken, op wie ik betrokken ben, om wie ik geef, en waar ik soms leiding aan geef.

De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik meeging vol scepsis en cynisme, en ik was niet de enige.  Een paar dagen outdoor-achtige dingen doen in de Ardennen, meestal in de stromende regen. Geruchten over pittige, fysieke inspanningen en geestelijk afzien. En je weet gewoon dat als je fysiek er door heen zit, je an makkelijker emotioneel ‘breekt’, al kan ik zeggen dat als ik een uur met Jezus op het strand wandel dit ook gebeurt. Ik zat er om meerdere redenen niet op te wachten, maar het raakte me dieper dan ik vooraf had ingeschat. Ik heb inzichten over God, kerk en mezelf opgedaan die ik niet had gehad als ik mij had vastgehouden aan de karikaturen en mijn weerzin.

En dat is dan eigenlijk de eerste ontdekking die ik deed. Kan ik werkelijk nog onbevangen dingen ervaren? Kan ik werkelijk nog zonder last van wat ‘men’ vindt, of mijn eigen irritaties open staan voor wat gaat komen? Kan ik werkelijk nog dingen beleven – met God – als de cultuur en setting bepaald niet in mijn straatje liggen? Kan ik voorbij de jeuk en de allergie nog puurheid van mensen zien? Door alle gebeurtenissen heen werd mij duidelijk dat ik dat ik daar wel issues in had, meer dan me lief was.

Ik heb het nodig om kritisch te zijn. Bij massa-concerten valt het me ook altijd op dat als iedereen meeklapt, ik degene ben die dat niet doet, bewust als ik ben van groepsprocessen en wat het met mensen doet. Maar ik heb mezelf toe moeten spreken: ‘Stop met zeuren en afkraken, anders mis je wat er gebeurt. En mis je de kans om God op een nieuwe manier te ontmoeten’. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan.

In de komende blogs zal ik proberen uit te leggen wat er met mij is gebeurd, wat ik om me heen heb zien gebeuren en wat ik er mee ‘moet’ en wil. Want ik ben ‘om’.