STONES to pass on – Wie zijn wij? | communityzondag 20 juni 2021
Toen een paar weken geleden dit thema geïntroduceerd werd – met als één van de sub-thema’s “Wie zijn wij?” – schoot er direct door mijn hoofd: wij zijn een nieuwe schepping. Dit beantwoordt de vraag wellicht op een wat individueler niveau dan bedoeld in dit thema (waar ‘wij’ met name slaat op ons als gemeenschap). Maar laat ik toch even op dit individuele niveau beginnen…
Wat ons drijft is de liefde van Christus, omdat we ervan overtuigd zijn dat één mens voor alle mensen is gestorven, waardoor alle mensen zijn gestorven, en dat hij voor allen is gestorven opdat de levenden niet langer voor zichzelf zouden leven, maar voor hem die voor de levenden is gestorven en is opgewekt. Daarom beoordelen we vanaf nu niemand meer volgens de maatstaven van deze wereld; ook Christus niet, die we vroeger wel volgens die maatstaven beoordeelden. Daarom ook is iemand die één met Christus is, een nieuwe schepping. Het oude is voorbij, het nieuwe is gekomen. 2 Korintiërs 5:14-17
Het is volkomen onbelangrijk of men wel of niet besneden is, belangrijk is dat men een nieuwe schepping is. Galaten 6:15
Hieruit haal ik 2 belangrijke lessen. Het eerste is dat het de liefde van Christus is die ons drijft. Hier valt op dat het dus niet de liefde voor Christus is, alsof we er zelf iets aan kunnen doen, maar de liefde van Christus. We hoeven niet méér van Jezus te houden om iemand te zijn, maar geloven dat Jezus van ons houdt. En wat ons ook niet drijft zijn onze wereldse inzichten. Het woord drijven wordt uit het Grieks vertaald met onder andere samenbinden of gegrepen worden. Dit woord wordt in het nieuwe testament ook gebruikt in de context van gekweld worden door ziekte (zie bijv. Mattheus 4:24).
Als individu – en ook zeker in het afgelopen jaar als maatschappij – is het herkenbaar om gegrepen te worden door ziekte. Als je je even niet lekker voelt, dan heeft dat z’n weerslag op je humeur, je energielevel, de mogelijkheden die je ziet. Andersom zou het ook zo moeten werken: als we gegrepen worden – of anders gezegd geïnfecteerd worden – door de liefde van Christus dan heeft dat ook een weerslag op ons humeur, energie en mogelijkheden. Betekent dit dat we ons altijd happy moeten voelen? Nee. Dat denk ik niet. Maar ik vraag me wel eens af of we deze bron van kracht wel vaak genoeg aanboren. God aanbidden, in Zijn Woord lezen en gedenkstenen verzamelen/delen van wat Hij al in je leven gedaan heeft, dragen bij aan het putten uit deze bron.
En als tweede wordt duidelijk dat we niemand beoordelen volgens de maatstaven van deze wereld. We krijgen een nieuwe bril waarmee we naar elkaar mogen kijken. Maar we moeten wel alert zijn dat we die ook daadwerkelijk opzetten, omdat een wereldse bril zo nadrukkelijk aanwezig is om ons heen. Deze bril is niet een bril van ‘voor wat, hoort wat’, maar van ‘onbaatzuchtige liefde’; geen bril met oordeel, maar vergeving; geen bril van ‘een plekje verdienen’, maar van ‘inclusiviteit’. Ik vind het wel mooi hoe het in Galaten staat. Het is belangrijk dat we zien dat iemand een nieuwe schepping is, niet beoordelen of iemand een nieuwe schepping is.
Ik denk dat deze twee aspecten belangrijk zijn om te beseffen, voordat we de vraag stellen “Wie zijn wij als gemeenschap”? Laten we nu deze vraag induiken. Mijn eerste antwoord zou plat gezegd zijn: een groep mensen die besmet is met de liefde van Jezus. Mensen die leren om die ‘besmetting’ van invloed te laten zijn op alle aspecten van het leven. En dat vervolgens bij elkaar zien en erop gebrand zijn om de vruchten hiervan bij elkaar te laten toenemen.
Creëren we hiermee dan allemaal dezelfde type mensen? Nee, helemaal niet! Vanhieruit mogen we lezen over de andere tekst die vandaag centraal staat: 1 Korinthe 12. Dat we allemaal anders zijn. Omdat de drijvende kracht van Jezus liefde zich ook weer bij iedereen anders uit (v.20 e.v.). En het bindt ons ook samen, lezen we in vers 25.
Het is juist zo dat er een groot aantal delen is en dat die met elkaar één lichaam vormen. Het oog kan niet tegen de hand zeggen: ‘Ik heb je niet nodig,’ en het hoofd kan dat evenmin tegen de voeten zeggen. Integendeel, juist die delen van het lichaam die het zwakst lijken zijn het meest noodzakelijk. De delen van ons lichaam waarvoor we ons schamen en die we liever bedekken, behandelen we zorgvuldiger en met meer respect dan die waarvoor we ons niet schamen. Die hebben dat niet nodig. God heeft ons lichaam zo samengesteld dat de delen die het nodig hebben ook zorgvuldiger behandeld worden, zodat het lichaam niet zijn samenhang verliest, maar alle delen elkaar met dezelfde zorg omringen. Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde. Welnu, u bent het lichaam van Christus en ieder van u maakt daar deel van uit. God heeft in de gemeente aan allerlei mensen een plaats gegeven: ten eerste aan apostelen, ten tweede aan profeten en ten derde aan leraren. Dan is er het vermogen om wonderen te verrichten, de gave om te genezen en het vermogen om bijstand te verlenen, leiding te geven of in klanktaal te spreken. Is iedereen soms een apostel? Of een profeet? Is iedereen een leraar? Kan iedereen wonderen verrichten? Of kan iedereen genezen? Kan iedereen in klanktaal spreken en kan iedereen die uitleggen? 1 Korintiers 12:20-30
Dit thema, STONES to pass on, is in eerste instantie ontstaan vanuit het verhaal uit Jozua 3 en 4. Hier lezen we over gedenkstenen. We mogen stenen neerleggen voor de momenten dat we ervaren hebben dat God duidelijk aanwezig was in onze gemeenschap. Hoe meer stenen er bij elkaar liggen, hoe indrukwekkender het gedenkmonument wordt. We hebben elkaars stenen (verhalen) nodig om met elkaar te bouwen. Geen enkele steen is te klein of te groot, elke steen doet ertoe, in elke vorm. Daarmee eren we God en bemoedigen we elkaar. Twee gedenkstenen die ik meedraag, waarin God ook merkbaar in de gemeenschap aanwezig was wil ik graag even delen:
Een paar jaar geleden werd een gezin binnen Crossroads bedreigd; heel concreet tot aan de voordeur. Al snel werd er geopperd om met een groep Crossroaders bij dit gezin langs te gaan en te bidden. Niet veel later zat ik daar, in een woonkamer met een diverse groep Crossroaders. We stonden om ze heen. Baden voor bescherming en wijsheid, voor rust in het gezin. Ik ervoer die avond echt de drijvende kracht van Jezus liefde. Voor dit gezin, maar ook juist omdat we dat als groep deden. Ik weet nog dat ik dacht: “dit is kerk zijn”… met andere woorden: die is wie wij zijn!
Een ander voorbeeld is al wat langer geleden, nog voordat ik bij Crossroads zat:
Een man uit onze gemeenschap had een droom: met een grote groep jonge mensen in een bus door Midden en Oost Europa reizen en hier het evangelie vertellen. Als hoofd van Alpha Nederland had hij veel contacten in andere landen. Na een hoop voorbereiding gingen we op pad. Een grote bus, een vrachtwagen met spullen, diverse busjes… als karavaan door Europa. Ieder had een eigen taak. Als onderdeel van het theater, muziek, dans, techniek, opbouwen/afbreken, in gesprek met de jongeren die op onze show afkwamen, gebed, koken, flyeren voor follow-up gesprekken, etc…. We hadden echt een fantastische ervaring met elkaar. Er gebeurden mooie dingen in de groep en door de groep op de plekken waar we waren. Terugkijkend heeft deze ervaring ons heel hecht gemaakt en geholpen ook een bepaalde stamcultuur en -missie te vormen, zoals de stammen in Jozua dat ook hadden.
Zomaar twee voorbeelden die voor mij gedenkstenen zijn van herinneringen waarin God liet zien wie we kunnen zijn als gemeenschap. Maar ook in het kleine dagelijkse is het mooi om de gedenkstenen te verzamelen. En als je bij elkaar te komt, neem dan ook de tijd om deze gedenkstenen op tafel te leggen: STONES to pass on…
MET ELKAAR
Zoek deze zondag een ander op. Deel je gedenkstenen. En ga met elkaar in gesprek over wie wij (Crossroads/je community/groep/huishouden) zijn. Denk hierbij aan de volgende vragen:
- Wat drijft jullie? En met welke bril kijken jullie naar elkaar? Hoe uit zich dat concreet?
- Wie ben je? Wat is jullie ‘stamcultuur’, ‘stammissie’, etc?
- Hebben jullie het idee dat God jullie een specifieke bewogenheid, verlangen, talent, gastvrijheid, etc. heeft gegeven?
- Hoe kun je vanuit wie jullie zijn, bijdragen aan het koninkrijk van God?
- Wat betekent het daarin dat je deel bent van een grotere Crossroads-familie? Wat heb je te brengen? Hoe wil je dat doen?
OM MET DE KINDEREN TE DOEN
Opdracht 1
Maak met elkaar een vlaggenlijn met herinneringen aan God. Maak een slinger van papier en touw (klik hier als je inspiratie nodig hebt).
Schrijf op elk vlaggetje iets waar je God dankbaar voor bent. Hang de slinger in huis en dank elke dag voor 1 ander punt. Of schrijf elke dag een dankpunt op een vlaggetje en dank God ervoor. Heb je wel eens gemerkt dat God van je houdt en/of dichtbij was? Hoe merk je in jullie gezin dat jullie van Jezus houden en dat Hij van jullie houdt?
Opdracht 2
Teken een heel groot poppetje. Wie in jullie gezin is welk ledemaat (arm, been, buik etc) en waarom? Waarin lijken jullie op elkaar en verschillen jullie van elkaar? Wat vind jij leuk/mooi (eigenschap/talent) aan je ouder(s)/broertje/zusje? Heeft Jezus dit talent/eigenschap ook? Hoe ga je om met de verschillen? Wat verbind jullie?
Jezus zegt dat de kerk ook op een lichaam lijkt. Iedereen is anders en kan andere dingen, net als armen, benen, voeten etc. Jezus is het hoofd: Hij stuurt de kerk aan en Hij is wat ons samenhoudt. We geloven allemaal in Jezus, dat doen we hetzelfde. Jezus zegt ook over de kerk dat iedereen erbij mag horen en dat iedereen even belangrijk is. Dat niemand te raar, te lelijk, te stom, te jong of te oud is. Hij houdt van iedereen. Heb jij het gevoel dat je erbij hoort in Crossroads? Zo ja, hoe? En zo nee, wat kan Crossroads doen om jou te laten weten dat je belangrijk voor ons bent?
(Wil je de term ‘nieuwe schepping/wedergeboorte’ uitleggen aan je kinderen? Kijk dan eens hier.)
Deze community zondag is voorbereid door Jurjan en Jacoline.
Afgelopen community-zondagen:
STONES to pass on:
Dóór na Pasen: