Novi Sad – ili jesi, ili nisi

NoviSad-CRDS-2017

Waarom zou je helemaal naar Servië vliegen om in een klein protestants kerkje een Alpha Trainingsdag te geven? vroeg ik me af.

Met zeven man sterk reisden we, Jan-Willem en Jacolien, Erik en Dewi, Hester, Ron, Marleen, via Wenen naar Belgrado. Van waar we door Bera en Andjelko met het busje van de afkickkliniek naar Novi Sad werden gereden. Bera is voorganger van de Protestantse kerk, en Andjelko is binnen deze kerk verantwoordelijk voor het jeugdwerk en Alpha.

De vooroordelen die je zou kunnen hebben over Servië – oud, verpauperd, grauw, kapotgeschoten, ploegpaarden op het land – werden in dat ene ritje al aardig ontkracht. Dit land is door de eeuwen heen platgelopen door Kelten, Romeinen, Byzantijnen, Hunnen, Goten, Avaren, Slaven, Oostenrijkers en niet te vergeten (en dat vergeten Serviërs niet) Turken. En toch is er nog zoveel schoonheid te ontdekken, in oude stadswijken, pleinen, wijngaarden tegen de heuvels, ijsschotsen in de Donau, marktstalletjes in de binnenstad.

Ons programma, van donderdagmiddag tot maandagochtend, bestond uit een trainingsdag op zaterdag, Ron en Jan-Willem zouden voor de zondagavonddiensten een praatje verzorgen, en we zouden aanschuiven bij de tienerclub op vrijdagavond. Verder zagen we dagen vol ledigheid tegemoet. Ruimschoots te besteden aan sightseeing, taartjes eten, sleeën en souvenirs kopen dus!

Bezoek aan rehab-center

Vrijdag werd al een stampvolle dag. In de ochtend werden we verwelkomd in de afkickkliniek, onderdeel van de kerk, en gevestigd op hetzelfde terrein. Stoere gasten met gemillimeterde koppen heetten ons welkom, schonken ons koffie of wortelsap in, hadden heerlijke dingen voor ons gebakken, en maakten voor ons plaats op de enige bank die er stond.

Om beurten vertelden ze hun verhaal. Tien, soms twintig jaar heroïneverslaving. In de bak gezeten. Slechte relatie met familie, of helemaal geen ouders meer. Maar nu zie je het licht in hun ogen, zie je hun verlangen naar een normaal leven, en de bezorgdheid over dat dat nog best moeilijk zal worden.

En wij vertelden ons verhaal. Over onze ‘normale’ levens. Goed als deze mannen die verhalen horen, zei Bera later, want ze moeten inzien dat je ook in een kalm leven niet zonder God kunt.

Eén ding wordt hen heel nadrukkelijk ingepeperd gedurende hun tijd in de kliniek: je kunt het niet alleen, je móet leren om hulp te vragen. Vandaar ook dat die middag de één na de ander zich meldde in het kantoor waar wij zaten te praten, om voor zich te laten bidden. Ons gebed ontvingen ze met veel dankbaarheid. Eén man werd genezen van langdurige rugklachten.

Tienerclub

Tussen de gebeden door was er tijd voor verhalen over het ontstaan van deze gemeente. Daniel, een van de kerkoudsten, vertelde dat hij na jaren in Canada te hebben gewoond, er voor koos om met zijn gezin terug te keren naar Novi Sad. En dat er vervolgens aan de lopende band mensen bij hen thuis aanklopten, hongerig om het Goede Nieuws te horen.

Ook werden we kort gebriefd over de trainingsdag op zaterdag, en oja, zouden jullie vanavond de tieners een kleine teaching willen geven over profetie?

Erik wist razendsnel de Prophecy Course te comprimeren tot een kort verhaal, inclusief onze ‘testimonies’ en een paar praktische oefeningen. De 12 tieners die er waren, deden moedig mee aan de oefeningen, en hadden zowaar bijzondere beelden of ingevingen. Ze waren echt onder de indruk van Gods aanwezigheid, en je zag hun verlangen gewoon groeien.

Alpha

De Alpha trainingsdag op zaterdag werd niet bezocht door 30 man, zoals Bera en zijn vrouw Mira verwachtten, maar door wel 70 mensen van (protestants/evangelische) kerken uit heel Servië. Voor deze mensen moet zo’n dag alleen al een hart onder de riem zijn door elkaar te ontmoeten. In Servië bén je Servisch-Orthodox, of je nu in God gelooft of niet. Door je bij een andere kerk aan te sluiten (een ‘sekte’) zonder je je daarvan af, en ben je sterk in de minderheid. Dat is best ingrijpend en voelbaar.

Door de praatjes over de verschillende ‘essentials’ van Alpha (waar wij onze bijdrage in het Engels aan leverden, mét een razendsnelle en vloeiende tolk) voelde iedereen zich aangemoedigd om de cursus in hun gemeentes te gaan uitrollen. Ook in dit land is Alpha dé manier om op een laagdrempelige manier in gesprek te gaan over de grote vragen van het leven. Wij hebben in gebed ingezet op 50 Alpha’s in 2017…

Bidden in de sneeuw

Zondag wandelden we in de verse sneeuw over de muren van het fort dat uitkijkt over het ijs in de Donau, en daarachter de grote stad. Een prachtige plek om met elkaar te bidden voor de stad en voor het land.

Die avond sprak Ron in de gezinsdienst over het vaderhart – het herstel van de rol van de vader, waar veel ontroerde reacties op kwamen. Jan-Willem had een mooie inspiratie voorbereid voor de tweede dienst, waarin het thema kunst centraal stond.

En na elke bijeenkomst, na elke ontmoeting was er gelegenheid voor ministrygebed, het hele weekend door. Elke keer werd daar door heel veel mensen dankbaar gebruik van gemaakt, en mochten wij iets van Gods liefde uitdelen. Zo bijzonder.

Voor toeristische activiteiten was, kortom, nauwelijks tijd. Gelukkig verbleven we in een luxe hotel (de eigenaar zit momenteel nog een gevangenisstraf uit, wegens betrokkenheid bij een mafia-organisatie; het hotel bestaat dankzij zijn florerende wapenhandel van 18 jaar geleden…) waar we steeds konden opladen. En in de avonden genoten we van erg gezellige etentjes met verrassende gerechten, met vooral véél. heel. veel. vlees. Al dan niet begeleid door traditionele en veel te luide muziek van een accordeon, gitaar en contrabas.

Maandag moesten we afscheid nemen van Bera en Mira, van Andjelko en zijn vrouw Kristina. Die waren zichtbaar aangedaan, en zo blij geweest met onze komst. Wij waren er na zoveel intense en warme ontmoetingen, na zoveel hartelijkheid, alleen maar stil van. Zulke langeafstandscontacten zijn dus zo kostbaar. Zouden we vaker moeten doen.