Deze woorden komen bij mij op als ik denk aan onze missional community Schiebroek. In de gesprekken en in wat we doen heb ik steeds het gevoel dat we aan het leren zijn. Leren op allerlei vlakken. Soms zijn we zo bezig met dromen, uitdagingen en verbeterplannen, dat we het nodig hebben te leren om dankbaar te zijn met wat we al doen en wat er al is. De garagebox met kinderkleding en babyspullen bijvoorbeeld. Deze is bevorderd tot een appartement op de eerste verdieping van de Wilgenborgflat van Timon. Lekker warm, boven het stookhok en mét elektriciteit voor licht, koffie en thee. Er worden zelfs voorbereidingen gedaan voor een heuse kerstmarkt, om de ‘heropening’ te vieren. Daarbij krijgen we hulp van allerlei heel enthousiaste mensen!
We zijn ook dankbaar voor zoveel omwoners op de flat en alle activiteiten die zij organiseren. Zo is sinterklaas vorige week langs geweest op alle verdiepingen. Er is op een zaterdag door een aantal mensen gebeden, voor mensen die ze tegen kwamen op straat op de Peppelweg (dé winkelstraat van Schiebroek). Het was echt een bemoediging om horen hoe goed dit door de mensen ontvangen werd! Deze activiteit wordt zeker vervolgd in 2016. Laatste zaterdag van de maand: iedereen is welkom om mee te bidden/profeteren!
Dankbaarheid is er voor de betrokkenheid bij elkaar, voor de goede momenten samen. Voor het gevoel om 1 familie te zijn, ook al zijn we niet altijd bij elkaar, maar deels aan de andere kant van de wereld. Dankbaar voor alle verschillende mensen, met zo veel verschillende kwaliteiten! Ontzettend mooi om te zien!
Maar het kan ook zorgen voor leermomenten, die soms moeilijk zijn. Het gaat vanzelf: kijken naar de ander en er een jaloers of minderwaardig gevoel van krijgen: dat wil ik ook, dat moet ik ook kunnen! Wat heeft die ander toch veel intensief contact met veel moeders, terwijl mij dat niet lukt. Wat een vrijmoedigheid heeft de ander om te spreken over het geloof en om te bidden met ‘vreemden’, waarom durf ik dat niet? Hoe lukt het die ander toch, om maar steeds te zien waarmee iemand geholpen kan worden; ik zie dat nooit op tijd! Hoe ga je om met dit soort gedachten en gevoelens? Hoe blijf je gericht op God en op wat Hij van je vraagt?
Ik vind het mooie van dit samen optrekken dat er een plaats is waar je samen tegen dit soort dingen aanloopt. Als je alleen bent kun je er van weglopen, het ontwijken of je kop in het zand steken. Maar in de community zijn er mensen die vragen stellen en mensen die zich kwetsbaar opstellen. Er is ruimte, vertrouwen en openheid om dingen met elkaar te delen. En dan kan je er zo maar tegen aan lopen, dat jij jaloers bent op de een, terwijl die ene weer jaloers is op jou. Omdat iedereen andere en soms tegengestelde kwaliteiten heeft, die je allemaal nodig hebt om je gezamenlijke doel te bereiken.
Het lijkt zo simpel en ik heb het al honderd keer gehoord of er in de bijbel over gelezen, maar als je het zo in het leven tegenkomt, dan lijkt het wel een openbaring. Of is het toch een levensles?