Garagebox
Woensdagochtend een uur of tien. Een bleek lentezonnetje beschijnt onze straat. Ik heb Marleen naar school gebracht en thuis wat kleertjes uitgezocht die onze kinderen te klein zijn geworden. Met Jelle in de draagzak en een tas vol kleding loop ik richting de Garagebox, vlakbij ons huizenblok. Twee jonge Hollandse moeders en een Marokkaanse vrouw van middelbare leeftijd helpen een Antilliaanse vrouw die zwanger is van haar derde om de duowagen vol te laden met alles wat ze heeft uitgezocht. “Flesjes, heb je die al voor de baby?” Er kan nog meer bij. Terwijl de Marokkaanse vrijwilligster heel snel de mooiste jongenskleertjes in maatje 68 voor mij weet te vinden in de grote bakken, maken vrijwilligsters Chantal en Chantal een praatje met twee gesluierde vrouwen die langs lopen en benieuwd zijn wat er te doen is hier. Even later komt er een medewerkster van het consultatiebureau bij met haar stagiaire. Ze heeft bij stichting Timon een flyer gezien van de Garagebox en is nieuwsgierig geworden.Terwijl iedereen gezellig met elkaar aan het kletsen is, komt Eline van Houwelingen aanrijden met de auto om een maxicosi en een bedje te brengen.
“Daar is de maxicosi die je nog nodig had!” roept Chantal enthousiast naar de Antilliaanse moeder. “En waar ben jij van?” vraagt Chantal aan Eline, die daarop antwoordt dat ze mij kent van de kerk.
“O, dat is een hele leuke kerk!” weet Chantal te vertellen en in geuren en kleuren doet ze verslag van de keer dat ze met ons mee geweest is, een jaar of twee geleden (dat is weer een verhaal apart, hoe dat gegaan is…). Ze wist nog precies te vertellen dat er toen een man was die het had over een vat vol liefde dat God over haar wilde uitgieten.
“Dat was Gerard, de man van Eline!” kon ik haar vertellen.
Daar komt Arienke aanlopen met een hele kinderschare. Dankzij haar visie en inzet is de Garagebox nu een heus ‘doorgeefwinkeltje’ geworden dat twee ochtenden per week open is, waar alles netjes gesorteerd is, waar drie dames met een flink levensverhaal een prachtige dagbesteding hebben gevonden en waar mensen uit allerlei culturen en achtergronden elkaar praktisch kunnen helpen, maar ook persoonlijk kunnen ontmoeten, en waar het gesprek zo maar ineens over Jezus kan gaan zonder dat wij daar veel voor doen… Mooi toch!Op een druilerige zaterdagochtend rond negen uur verzamelen wat communityleden en
Timon-omwoners zich aan de Loderstraat voor een kopje goede cappuccino van Jan en een korte bespreking van de dag. Er zijn wat klusverzoeken binnengekomen en we willen graag nog wat bezoekjes brengen aan jonge moeders.Krap een uur later is iedereen druk in de weer. Ik geniet van het moment waarop ik samen met omwoner Everdina in de auto zit met twee kinderen van de familie Lok achterin (onze eigen kinderen zijn met anderen mee) om vrolijke pakketjes langs te brengen bij moeders die nog vrij nieuw zijn in de wijk. Terwijl we een straat in rijden zien we Job voorbij scheuren in de knalgele auto van Marije en we stoppen in dezelfde straat om bij twee verschillende moeders aan te bellen. We hebben geluk: de deuren gaan open en Job kan zijn klus doen en wij kunnen ons pakketje afgeven en contact leggen met een moeder en haar kindje.We sluiten de dag af met een maaltijd en een kop koffie en wisselen uit wat er allemaal gebeurd is die dag:
– Klussen: gordijnen en foto’s opgehangen, garageboxen geschilderd, lantarenpalen schoongemaakt, grof vuil bij iemand opgehaald en weggebracht, een deur bevestigd, een kapstok opgehangen, enz.
– Bezoekjes: Vier welkompakketjes bezorgd en praatjes gemaakt, bij drie moeders die niet thuis waren kaartjes door de bus gedaan en een bezoek gebracht aan een moeder met een kindje dat ziek was en daardoor niet met ons mee kon eten.
– Thuis: kinderen lekker laten spelen, een moeder ontvangen aan onze lunchtafel die naar eigen zeggen nooit bij anderen eet, bewonersinitiatief aangevraagd, heerlijk gegeten en een bakje eten naar een van de moeders gebracht zodat ze een dagje niet zelf hoeft te koken. En waarschijnlijk vergeet ik nog van alles. Maar ik kan vaststellen dat onze gebeden beantwoord zijn: dat we als een familie met elkaar mochten optrekken en dat er een golf van Gods liefde door de wijk zou gaan. Regende het trouwens? In mijn beleving scheen de zon!
Twee mooie verhalen, die de indruk kunnen wekken dat onze community in Schiebroek op rolletjes loopt. Maar er zijn ook volop vragen: wat is mijn rol in de wijk? Past deze doelgroep wel echt bij mij? Hoe kunnen we deze meiden helpen om discipel van Jezus te worden, als we al grote moeite hebben om de kloof te overbruggen tussen hun leven en het onze? Wat is de grote droom van God voor Schiebroek? Hoe kan het dat er alweer drie weken voorbij zijn en ik nauwelijks contact met jonge moeders in de wijk heb gehad? En ga zo maar door.We zijn volop bezig om de community te verstevigen door de visie concreter te verwoorden, de vaste activiteiten duidelijker in te vullen (zoals maaltijd, koffie, gesprek en gebed op zondagavond) en meer betrokken te raken bij elkaars leven (zoals je kunt zien op de foto waar vier mannen bezig zijn om de was van de familie Lok op te vouwen). We houden jullie op de hoogte!Familie-uitbreiding!!
Naast Elise Strijbis, familie Lok en familie Van der Helm hebben Marieke & Ruben (van der Kraan) en Jesse van Wijnen zich ook aangesloten bij de community in Schiebroek. We zijn nu al super blij met hun inbreng. Deze bestaat onder meer uit wijn (Jesse), grote aantrekkingskracht op onze kinderen (Marieke) en klusvaardigheden (Ruben).
Verder leven en werken we nauw samen met de andere omwoners en wijkbewoners van Timon en lopen er ook steeds meer lijntjes naar jonge moeders (en hun kinderen) en andere Schiebroekers.